De medaille

Ik zou soms wel eens minder last willen hebben van onzekerheid. Wanneer dit gevoel mij overvalt, wil ik me liefst van al verstoppen. In een heel klein hoekje. Dan ben ik overtuigd dat er zoveel betere, competentere, meer ervaren, zorgzamere, ... moeders, therapeuten, echtgenotes, dochters, ... zijn dan ik. En vooral dat ik tekort schiet.

En weet je? Wellicht zijn er ook elders op deze wereld betere, competentere, meer ervaren, zorgzamere moeders, therapeuten, echtgenotes, dochters dan ik.

En weet je nog meer? Dat is helemaal oké. Want ik ben nu eenmaal gewoon een mens en niet één of andere superheld.

Dat ik af en toe last heb van deze onzekerheid, betekent dat ik het belangrijk vind en mijn best doe om steeds bij te blijven leren en te blijven groeien. Als therapeut, als moeder, als echtgenote, als dochter.

Precies omdat dit zo belangrijk voor mij is, voel ik me af en toe onzeker. Het zijn namelijk twee kanten van dezelfde medaille.

Heb jij ook last van bepaalde gevoelens of gedachten?

Dan nodig ik je graag uit om eens een papiertje te nemen.

Aan de ene kant schrijf je: "Had ik maar niet zoveel last van ...". Aan andere kant: "Dat ik worstel hiermee, laat tegelijk ook zien dat ik erg veel geef om ...".

Ben je bereid om het hele papier - om de hele medaille - weg te gooien?

Ik alleszins niet. Dus omarm ik mijn onzekerheid.